Van overgewicht naar orthorexia naar balans

Ik kwam een tijdje geleden op Instagram het indrukwekkende verhaal van Axelle tegen. Zij ging van overgewicht, naar orthorexia, naar een balans. In deze blogpost vertelt ze jullie haar verhaal.

Ik ben Axelle, 17 jaar. Geboren in Brasschaat en ik woon nu in Brecht. Gezond leven heeft me altijd al geïnteresseerd. Ik heb lang gezocht naar hoe ik het moest doen. Ik heb tegenslagen gehad maar dat heeft me gemaakt tot wie ik vandaag de dag ben. Fitness is meer dan een sport voor mij, het is een levensstijl, een passie!

Overgewicht

Om eerlijk te zijn, vind ik het best moeilijk om mijn verhaal te vertellen. Ik heb een lange tijd ontkent dat ik een probleem had en vond het moeilijk om er met mensen over te praten maar waarom eigenlijk? Waarom zou ik me voor iets moeten schamen waar ik eigenlijk niets aan kan doen?
Ik herinner me nog heel goed hoe het allemaal is begonnen. Ik zat in het derde middelbaar en we gingen met school naar het medisch onderzoek. Ik ben nooit een van de magerste geweest, toch zou ik mezelf niet echt dik hebben genoemd. Tijdens het medisch onderzoek vertelde de dokter me dat ik toch wat op mijn lijn moest letten, aangezien mijn BMI wat aan de hoge kant lag.
Omdat ik heel ongezond at, hielp mijn familie mij op weg naar een ‘gezonde levensstijl’.

Afvallen

In het begin lukte alles prima. Ik sportte meer, kreeg geen toegevoegde suikers meer binnen, at enkel nog volkoren producten en leefde over het algemeen gezond. Ik verloor 15 kg en kreeg complimentjes over hoe goed ik er wel niet uitzag. Aangezien ik perfectionistisch ben, wou ik dit ook perfect doen.
Terwijl ik bezig was met gezond eten, ontdekte ik dat een oude vriendin van mij anorexia had gekregen en was opgenomen. Toen ik dat thuis aan mijn ouders vertelde, belde mijn mama naar de ouders van dat meisje om te horen hoe het met haar was. Dat telefoontje heeft eigenlijk mijn leven gered. Het is fout om het zo te verwoorden maar moest deze vriendin geen anorexia hebben gehad, zou het met mij waarschijnlijk veel slechter zijn afgelopen.

Anorexia?

Alles wat de ouders van dat meisje vertelde, klonk voor mijn mama erg bekend in de oren. Toen heeft mijn mama besloten dat ik toch eens naar een psycholoog en naar het ziekenhuis moest gaan. Ik was in het begin erg kwaad omdat ik naar mijn weten totaal geen probleem had. Ik leefde gezond, sportte veel en kreeg veel complimentjes, daar is dan toch niets mis mee? Wat ik helaas niet zag, was dat ik stilletjes aan mezelf aan het afbreken was, zowel mentaal als fysiek. Mijn zus vertelde me dat je mijn ruggengraat duidelijk zag liggen maar zo’n dingen zie je natuurlijk zelf niet.
Ik heb heel veel geluk gehad dat mijn mama op tijd heeft ingegrepen. Nog voor ik eigenlijk mijn lichaam fysiek heb aangetast, waren we het probleem al aan het aanpakken. Mijn minimaal gewicht lag namelijk op 55kg en ik zat net op dat gewicht. Tijd om er iets aan te doen dus.

Orthorexia

Ik vond het heel moeilijk om meer te beginnen eten en minder te sporten. Anorexia heb ik nooit gehad. Wat ik had, was orthorexia, een eetstoornis waarbij je verslaafd bent aan gezond eten. Althans, gezond in mijn ogen. Alles wat volgens mij ongezond was, werd verbannen uit mijn dieet. Ik moet waarschijnlijk niet uitleggen dat dit juist helemaal niet gezond is.
Ik heb nooit met iemand gepraat over hoe ik mij echt voelde. Voor mijn vriendinnen verzon ik excuses wanneer ik naar de psycholoog of naar het ziekenhuis moest. Tegen mijn familie zei ik dat ik me beter voelde, terwijl het in mijn hoofd elke minuut een strijd was. De gesprekken met de psycholoog waren ingrijpend. Ik vond het moeilijk om met een onbekende over mijn probleem te praten. Na een tijdje besloot ik om stilletjes aan mijn leven weer op te pikken. Mijn zus en haar vriend waren begonnen met fitness, dus wou ik dat ook eens proberen.

Sporten

Als ik eerlijk ben, ging ik eerst naar de fitness om calorieën te verbranden. Mijn obsessie voor gezond eten en veel sporten was nog te groot maar ik probeerde dat te verbergen. Gelukkig werd het beter want hoe meer ik naar de fitness ging, hoe meer ik ervan begon te genieten. Ik was niet meer bezig met hoeveel ik verbrandde. Ik genoot van het sporten en werd er zelfs rustig van.
Ondertussen train ik al een jaar en ik kan niet zeggen dat dat een jaar zonder problemen was. Ik heb ups en downs gehad. Er waren dagen dat ik me slecht voelde en dagen dat ik me goed voelde. Momenteel heb ik me nog nooit zo zelfzeker gevoeld in mijn eigen lichaam. Ik ben nog steeds bezig met gezond eten en vaak sporten omdat dit een passie is maar ik ben er niet obsessief meer mee bezig. Ik eet waar ik zin in heb en luister naar mijn lichaam. Dat is voor mij al een hele grote stap.

Voor de rest van mijn leven

Nu ben ik al een jaar ‘af’ van mijn eetprobleem. Ik zet ‘af’ tussen aanhalingstekens omdat ik nooit van mijn eetprobleem af ga zijn. Ik kan het vandaag de dag een plaats geven en het opzij zetten maar ik geloof dat dit voor de rest van mijn leven in mijn hoofd gaat spelen. Bij elk ding dat ik eet, komt er nog een stemmetje in mijn hoofd naar boven. Gelukkig kan ik dit al beter negeren.
Heb ik spijt dat ik zo extreem ben gegaan? Nee, eigenlijk niet. Het heeft mij heel veel verdriet en pijn gekost maar het heeft mij ook gemaakt tot wie ik vandaag de dag ben. Ik sta veel sterker in mijn schoenen en voel me veel zelfzekerder. Ik ben mijn Instagramprofiel begonnen om mensen te motiveren en om mensen te laten weten dat ze er niet alleen voor staan. Ook al lijkt het alsof er geen uitweg meer is, je kan je leven toch veranderen. Ik heb heel veel steun gehad aan sommige verhalen op Instagram en hoop dat ik dit ook kan zijn voor anderen.

Ik ben heel blij dat Axelle erin geslaagd is om haar leven op orde te krijgen. Je kan Axelle volgen op Instagram als je hier klikt.

Liefs,

Jana